Stel jou voor dat jy 'n berg wat in mis gehul is verower aan boord van 'n stoomtrein ouer as jou grootouers! Ons is op pad na Mount Snowdon's Summit, die hoogste berg in Wallis en Engeland. Die weer is dalk nie aan ons kant nie, maar die geskiedenis, buierige natuurskoon en die ervaring sal nie minder wonderlik wees nie. Spring aan boord vir 'n fassinerende reis op Snowdon's Mountain Railway. [Musiek] Ons is op pad na Yr Wyddfa, die Walliese naam vir Snowdon. As jy ons Noord-Wallis-avonture gevo
lg het, sal jy weet ons het in die skilderagtige dorpie Beddgelert gebly . Die rit na Llanberis, waar ons die trein sal haal, is asemrowend. Ons loop langs Snowdon se basis en kronkel deur valleie voordat ons in die dorpie met een van die grootste leiklipgroewe ter wêreld aankom. Maar voor dit alles, kom ons geniet die natuurskoon langs die A498 [Musiek] Daar is baie plekke waar jy kan oortrek en die uitsigte kan geniet, soos hierdie stop om terug te kyk op Lake Gwynant en wat 'n perfekte uitsig
oor Snowdon en die ander berge in Snowdonia Nasionale Park. [Musiek] Ons het die Pen y Pass-parkeerterrein bereik, waar baie van die stappers wat die kruin van Snowden te voet wil verower, hul stap begin langs 'n keuse van drie moeilike roetes. As jy na die tekens kyk, moet jy vooraf 'n plek hier bespreek. Ons begin nou ons afkoms op die A4086 die Llanberispas, die rit af of op vir die saak is nogal wonderlik ons daal van 359 meter tot 110 meter bo seespieël, die pad sal ons in die bekende le
isteengroefdorpie bring om ons trein te ontmoet . Daar is baie parkeerplek in LLanberis, hetsy hier by die stasie se parkeerterrein of om die ander besienswaardighede. Parkering was £4 vir 4 uur wat net genoeg tyd is om Snowden op en af te klim, aangesien die trein jou net 30 minute aan die bokant toelaat. Jy moet afkom op dieselfde trein waarmee jy opgegaan het. Dit is Llanberis-stasie waar jy kaartjies vir die rit kan koop, maar dit is ongelooflik gewild en jy sal baie gelukkig wees om 'n ka
artjie te kry deur net op te daag. Bespreking vooraf is noodsaaklik alle kaartjies vir die dag van ons besoek was uitverkoop, jy kan pryse en rooster op hierdie webwerf nagaan. 'n Dieseldiens begin die dag om 09:00 en dit vertrek nou net van die stasie af. Ons lokomotief kom stoom op in die loods ter voorbereiding van ons 09:30 vertrek om 'n stoomdiens op te neem, kos meer as die diesel. Daar is baie smalspoor spoorweë in Wallis, maar hierdie een is buitengewoon, 'n spoorlyn, die enigste een in
openbare gebruik in die Verenigde Koninkryk. Jy kan die derde reling met die tande redelik duidelik in die stasie sien en ons gesels later meer daaroor. Voordat jy op die trein klim, kan jy die winkel besoek en rondkyk vir iets om huis toe te neem as 'n aandenking. Jy sal ook 'n paar inligtingsborde vind wat die geskiedenis van die lyn verduidelik, maar ons sal dit op pad boontoe verduidelik. Om 9:20 ry ons lokomotief en koets stadig na die platform en ons kan aan boord gaan vir ons reis na die
kruin wat 'n bietjie minder as 'n uur sal neem om te voltooi. Ons trek dood om 9:30 van die stasie weg, die eerste paar meter is op 'n relatief plat helling. Nog 'n lokomotief word gereed gemaak vir 'n latere diens. Voor die spoor kon avontuurlustige Victoriaanse stappers 'n ponie en gids huur om hulle op 'n bruidspaadjie te neem om die kruin te bereik en selfs in 'n houthut te oornag. Ons begin Llanberis uitklim en die tjoekie van die loko word sterker soos dit ons na die kruin en oor die Afon
Hwch-viaduk stoot. Llanberis is in 1869 met 'n taklyn met Banger verbind, wat die afgeleë gebiede van Wallis verbind het en werkers na die steengroef en toeriste na die gebied gebring het. In dieselfde jaar het Sir Richard Moon, voorsitter van die London and Northwestern Railway 'n nuwe lyn na Snowden Summit voorgestel. Hy het egter hewige teenstand ondervind van 'n plaaslike grondeienaar, mnr Ashton Smith, wat gevrees het dat die spoorlyn die landskap sou ontwrig. Vir meer as 20 jaar is die voo
rstel verwerp, maar in die vroeë 1880's is Ashton Smith uiteindelik oorreed deur die voordele en die finansiële gewin om die spoorlyn op sy grond toe te laat, wat die weg gebaan het vir 'n merkwaardige ingenieursvoete. Die eerste turf is in Desember 1894 deur mev Enid Ashton Smith op haar familie se grond gesny. Trouens, die nommer twee lokomotief is ter erkenning "Enid" genoem. Vir die volgende 14 maande het 150 mans met dinamiet, pikke en grawe byna 8 km of byna 5 myl spoor na die kruin van di
e Berg gelê teen 'n koste vandag van 10 miljoen miljoen pond. Aangesien die baan so 'n steil helling tot 1 in 5.5 gehad het, sou 'n standaard lokomotief nie in staat wees om vas te hou en traksie te behou nie, was 'n ander oplossing nodig en hulle het na Europa gekyk vir die antwoord. Switserland was reeds goed vertroud met die bou van spoorweë in die bergagtige streke van die Alpe, so hul ervarings met 'n tandratstelsel het noodsaaklik geword vir die bou van hierdie smalspoorspoor. Die derde re
ling in die middel met sy tande is die tandstang, 'n tand wat die "pinion wheel" genoem word op die lokomotief gleuwe in hierdie tande. Jy kan 'n voorbeeld op die platform in Llanberis sien, dit het die vastrap en die dryfkrag verskaf om die trein veilig op en af te neem met die berge. Ons het by Hebronstasie aangekom waar treine op die enkelspoorlyn kan verbyry. Dit is 'n kort stop terwyl hulle kyk of die spoor vorentoe skoon is en dan is ons weer weg. Die Switserse lokomotief- en vervaardigi
ngsmaatskappy van Winterthus het in 1895 'n bestelling vir vyf lokomotiewe ontvang, gereed vir die opening 'n jaar later. Nog drie is in die 1920's gebou na die sukses van die lyn. Van die agt geboude is sewe vandag nog in die spoorwegmaatskappy se besit, hoewel 'n egpaar afgetree is na lang en roemryke loopbane. Nommer 2 Loco "Enid" gaan steeds sterk en het vir 127 jaar meer as 3 miljoen km byna 1,9 miljoen myl op en af in die lyn afgelê! Ons het nou Halfway Station bereik, nadat ons die eers
te 500 meter, 1 641 voet, geklim het. Die lokomotief is dors en sal hier water aanvat. [Wag] "So die brandweerman gaan nou die tenks vol water hier maak." ’n Dieseldienstrein kom teen die berg af en sal op hierdie punt by ons verbygaan. 90 jaar na die eerste aankoop van stoomlokomotiewe is die eerste dieseleenhede afgelewer en was so suksesvol dat nog twee opdrag gegee is om by die vloot aan te sluit. Die voltooiing van die baan, die aflewering van die lokomotiewe en waens het 'n gereedheid gedu
i om die lyn oop te maak. Dit was vasgestel vir die 6de April 1896. Twee treine is na die kruin gestuur met vol vragte passasiers. Die klim was 'n sukses, al was die weer soortgelyk aan vandag. Dieselfde kon nie gesê word vir die afdraande nie! Die enjin LADAS het gesukkel net bokant Clogwyn-stasie, die oorlaaide trein en 'n duik in die spoor het veroorsaak dat die tandwiel uitspring, die trein van sy remme gestroop en dit afdraande laat waai. Pickles, die bestuurder, het die handrem tevergeefs
aangetrek. Met die trein onstuitbaar het hy en die brandweermanne vir hul lewens gespring, en die lokomotief het die linkerhandkromme gefaal en van die spoor af getuimel en gelukkig teen die bergkant afgestort sonder die waens. Klimmers het geskrik oor wat hulle gedink het 'n reuse rots was wat na hulle toe geval het, maar dit was die weghol-enjin! Terug op die spore het die waens, nou bestuurderloos, ook versnel totdat die wag die onafhanklike rem aangeslaan het en dit uiteindelik tot stilstand
gebring is. Tragies genoeg het een passasier, mnr. Ellis Roberts, paniekerig geraak en uit die spoedwaens gespring, hy het sy kop teen rotse geslaan en noodlottige beserings opgedoen. Asof hierdie situasie nie erg genoeg was nie, het die tweede trein onbewus van die ramp weens die swak sigbaarheid in die gestrande waens by Clogwyn vasgery, verbasend genoeg was daar geen verdere sterftes nie. 'n Ondersoek het die ongeluk op spooronstabiliteit geblameer en die oormatige gewig van die trein is str
enger gewigsbeperkings ingestel, daarom sien jy tot vandag toe net een wa, en 'n grypspoorstelsel is bygevoeg sodat die treinrat nie kan uitspring nie. Die Snowden-spoorweg was vir meer as 'n jaar gesluit vir al die veranderinge wat toegepas moes word, en het op 9 April 1897 heropen. Gelukkig was daar sedertdien geen ongelukke van hierdie aard nie en dit is baie veilig om met hierdie trein te reis. Ons nader die kruinstasie, ongelukkig het die wolk ons nie toegelaat om die wonderlike uitsigte
te sien nie. Daar word vir my gesê jy moet baie gelukkig wees om 'n helder dag te hê. Ons sal ongeveer 30 minute hier deurbring. 'n Nuwe besoekersentrum is in 2009 geopen en vervang een wat in die 1930's gebou is deur die bekende plaaslike argitek Clough Williams-Ellis, met wie jy vertroud sal wees as jy verlede week na ons Portmeirion-video gekyk het. Die gebou sou vir byna 75 jaar hou, maar die uitdagende weer het sy tol geëis sodat 'n nuwe moderne gebou opgerig is. So ons het tot by die kruin
van Snowdon gekom en die weer is aaklig, ons gaan nie eers probeer om tot by die kruin self te stap nie, want sigbaarheid is so laag dat jy skaars voor jou kan sien loop. Dit is regtig koud hier bo al is dit onder in die basis area so 18°c, dis buitengewoon koud hier bo, ek dink dis omdat ons nou reg in die wolk is. So nie die dag wat ons verwag het nie, maar ons het nietemin tot die top van Snowdon gekom . Ons moes seker probeer het om die laaste stap na die einste beraad te maak, ek is spyt d
at ons nie probeer het nie! Die besoekersentrum het toilette, 'n kafee en winkel en 'n plek om warm en droog te hou terwyl ons wag om terug te keer na Llanberis. Dit gee ons ook 'n kans om ons lokomotief "Padarn" nommer 6 te sien. Let op die skuins ketel, 'n unieke eienskap wat jy beter kan sien hier in die stasie, so ontwerp dat dit gelyk op die helling is. Dit is tyd om terug te keer en die weer het verbeter, net effens op pad af, so hier is 'n paar hoogtepunte van die reis terug waar dit moon
tlik is om 'n blik te kry, op plekke wat ons moes gesien het op pad boontoe! Ons avontuur op die spoor is dalk op 'n einde, maar daar is soveel meer om hier in Llanberis te sien. Kom ons kyk vorentoe na volgende keer! Die leiklipbedryf het die ekonomie van Wallis in die 19de en vroeë 20ste eeue oorheers en daar is geen beter plek om te leer van die bloed, sweet en moeite wat dit geverg het om die leiklip te ontgin as hier in Llanberis nie. Die Dinorwig-steengroef was een van die grootste ter wêr
eld en ons kan teruggaan in tyd om die steengroef se boeiende verhale van swaarkry, git en gemeenskap te ontbloot. Sluit volgende keer by ons aan by die Nasionale Leimuseum en 'n ander erfenisspoorlyn in die dorpie Llanberis. Maak seker jy is ingeteken sodat jy nie 'n oomblik mis nie. Dankie dat jy na die MemorySeekers kyk, sien jou binnekort weer.
Comments