The Abandoned & Dangerous Water Park in the Desert: Lake Dolores/Rock-A-Hoola | Expedition Extinct

Halverwege Las Vegas en LA, midden in de woestijn naast de snelweg, ligt een verlaten waterpark. Lake Dolores is in de loop der jaren de thuisbasis geweest van meerdere recreatieaanbiedingen , van een kortstondig modern sensatiepark dat gesloten was vanwege een ongeluk tot wat als het eerste waterpark in de Verenigde Staten zou kunnen worden beschouwd. Een waterpark vol gevaar, beperkte regels en ongelukken dat sommigen zelfs het Action Park of the West noemden. [Verslaggever] “Nu ben ik geen wa

aghals, maar terug op het station vertelden ze me dat dit het soort verhaal is dat de betrokkenheid van de verslaggever vereist, je voeten zogezegd nat maken. Dus hier gaat de waterglijbaan, de stand-up stijl ... .. " John Roberts, bekend als Bob en zijn vrouw Dolores Byers verlieten hun huis en schilderden aannemersbedrijf in Lakewood, Californië en verhuisden naar 320 hectare grond buiten Barstow, in 1953. De familie zou het grote deel van de woestijn veranderen in een boerderij waar vee gehou

den zou worden, met als belangrijkste focus het verbouwen van alfalfa. Geen van beide ondernemingen leverde veel winst op, waarvan het merendeel moest worden gebruikt voor het onderhoud van de boerderij en de uitrusting. De familie zou een tweede baan moeten aannemen om te proberen hun rekeningen op tijd te betalen met rollen die variëren van boormachines tot hooibalen. In 1963 stond de Amerikaanse regering de import toe van goedkoop rundvlees uit Argentinië en Australië, de prijzen voor vee daa

lden en daarmee waren de boerderijen al minimaal winstgevend. Na een decennium van nauwelijks rondkomen, besloot het paar dat ze het land zouden gebruiken om iets anders te proberen en hopelijk eindelijk wat geld te gaan verdienen. "In 1956 waren er meer dan 65.000.000 auto's op onze wegen, met 90.000.000 voorspellingen in 1975. Het was duidelijk tijd voor nationale actie." Kort na de aankoop van het onroerend goed, werd hun land met ongeveer 50 hectare ingekrompen toen Interstate 15 de voorkant

van het Byers-land zou doorsnijden. Deze nieuwe snelweg bood een belangrijke route die San Diego, Los Angeles en Las Vegas met elkaar verbond. Oh en ook Prim, Nevada. Aangezien we dicht bij Vegas zijn, moet Lance hier zijn. "Oh dat was stom ... Dat was echt stom." Bijna precies halverwege tussen LA en Vegas in Newberry Springs, Californië, zou de familie uitkijken naar een nieuwe weg om te profiteren van het grote aantal mensen dat vlak voor hun deur kwam. Ze zouden van hun boerderij een pleist

erplaats voor recreatie maken. In 1966 stopte het echtpaar met de landbouw nadat ze hadden gelezen dat er de komende jaren veel vraag zou zijn naar recreatiegebieden omdat stadsbewoners naar woestijnen en bergen zouden trekken. Ze bedachten een plan voor een complete recreatievoorziening dat ze voorlegden aan lokale bankiers, het idee werd goedgekeurd maar vanwege krappe budgetten konden ze niet de nodige leningen krijgen om het project in één keer af te ronden. Ze zouden het project starten en

stukje bij beetje verder bouwen totdat het die volledige recreatiebestemming tussen LA en Vegas werd. De eerste fase was het creëren van een meer, gelegen op een natuurlijke bron, het zou een skimeer worden en vernoemd naar de vrouw van Bob. Lake Dolores zou in 1967 voor het publiek opengaan. Skiën was niet al te populair en het sloeg nooit echt aan, de eerste jaren werd het vooral door de familie gebruikt. De Byers verklaarden dat het moeilijker was dan ze hadden verwacht om dit eerste aanbod t

e creëren en dat er veel water nodig was en dat het duur was voor wat ze ervoor terugkregen. De Byers gingen echter door met het project en verhoogden het aantal meren tot vier, een om te vissen, een om te miniboten en een om te zwemmen. Om deze meren te creëren zou water worden gepompt uit de bronnen die ooit werden gebruikt om de alfalfavelden te irrigeren , het water van de bodem zou vervolgens in het vismeer en uiteindelijk in het Fingerlin-meer in een constante circulatie worden gepompt . D

it systeem creëerde meerwater waarvan een bacterietest in de provincie bewees dat het zuiver genoeg was om rechtstreeks uit het meer te drinken, ook al leek het er niet op. [TV-advertentie] “Lake Dolores, de magische waterwereld met de meest opwindende hogesnelheidsglijbanen. De gezinsvriendelijke plek die ontspanning en ongelooflijke spanning biedt, vlak bij de I 15 Las Vegas-snelweg bij Barstow. Bel nu voor speciale tarieven. Glijd over de 200 voet waterglijbanen, tot 80 mijl per uur. Goed, sc

hoon, veilig plezier, even opwindend. Breng de kinderen. Picknick. Kampeer 's nachts. Vlieg met de gigantische schommels bij Lake Dolores. De magische waterwereld die garant staat voor een leuke tijd. " Door de mens gemaakte meren alleen zouden echter niet het ding zijn om mensen naar het recreatiecentrum te lokken, Lake Dolores zou niet zomaar een doorsnee zwemgat zijn. De verbeelding van Byers zou nog een stap verder gaan, hoog boven het zwemmeer zouden twee gigantische glijbanen zijn die bezo

ekers wennen voorbij te rijden. Dit waren ook niet alleen doorsnee glijbanen, ze zijn gemaakt op een 25 meter hoge, zanderige heuvel die is gemaakt van het vuil dat is uitgegraven om het meer te maken. Er waren hier geen trappen, je zou in de modder klimmen, en bovenaan waren de twee unieke 220 voet lange "stand up water" glijbanen, elk met een daling van 4,5 meter in het meer aan het einde. Het zou bekend worden dat het gevaar hand in hand zou gaan met Lake Dolores. In plaats van op een mat te

zitten of überhaupt op de glijbaan te zitten, zou het idee zijn om de bodem te bereiken en in het meer te vallen terwijl je probeert te blijven staan, probeer het sleutelwoord te zijn. Je zou niet alleen opzij in het harde zand kunnen vallen, maar als je pech had, zou je kunnen vallen en je hoofd rechtstreeks op de harde stalen glijbaan kunnen slaan, vooral naar de onderkant van de druppel. [Verslaggever] "Nou, ze zeggen dat wanneer het paard je de eerste keer gooit, je hem meteen weer moet pakk

en, dus laten we het nog een keer nemen Tom ... Dichtbij maar nog steeds geen sigaar. Ik wou dat er een lift naar de top was. " In de beginjaren wist het park dat het gevaarlijk was en dat er risico's aan verbonden waren . [Verslaggever] “Nu voor de belangrijkste attracties maar eerst een waarschuwing, u gaat op eigen risico verder. [Bob] "We maken geen grapjes over het feit dat er hier enig risico is, er is een risico bij alles wat je doet, zelfs als je de snelweg afrijdt, er zijn risico's aan

verbonden, dus alles wat je tegenwoordig doet als je gaat sneeuwskiën, water skiën, je kunt hier komen, elke plek waar wat plezier is, is een risico. [Reporter] “Heeft u ernstige ongelukken of problemen gehad? ​ Andere vroege attracties waren onder meer een slingerende trapeze in het midden van een 5 meter diep meer, er was vissen en een picknickplaats . De eerste jaren had de attractie alleen draagbare toiletten totdat er begin jaren 70 permanente armaturen werden gebouwd. Ze deden dit alleen o

m de volgende grote toevoeging, een camping, te begeleiden . Dit grote project begon in 1972 met de bouw en je zou je tent direct aan de rand van het meer kunnen opzetten als je ze vroeg genoeg had om de plek te bemachtigen. [Badmeester] "Ik moet er gewoon voor zorgen dat iedereen uit de weg gaat, weet je, dus als ze van de opstaande glijbanen komen dat een andere man niet op iemand anders terechtkomt en dat jij de controle houdt, dat is het belangrijkste. We hebben mensen aan de top waarvan je

weet dat ze controleren of ze naar beneden komen, sommigen van hen kunnen te snel opstijgen, dus we houden iedereen uit de weg. " Het park werd bekend om tienerfeesten, drinken, hook-ups en het bieden van opwindend maar onveilig plezier. Het waterpark zou een enorme dagelijkse onderneming zijn en beheerd worden door verschillende familieleden, waarbij Dolores samen met dochter Kim naar de poort zou kijken. [Reporter] Dennis Bender is Byers 'schoonzoon, een geschiedenis- en regeringsleraar op App

levalley High, dat is zijn zoon Donny die 360 ​​graden draait op de staande glijbaan. En dochter Debbie rijdt op de ligplaats. " Gezinnen kwamen van overal om Lake Dolores te bezoeken, het was uniek. Ze zagen de borden bij de afslag op de snelweg en zagen de glijbanen in de verte bij de vreemde Oasis in the middle of nowhere. In 1971 waren er in een jaar tijd 30.000 bezoekers op bezoek, waarbij 94 procent van het aantal bezoekers uit LA kwam. Oorspronkelijk betaalden ze 50 cent voor volwassenen,

maar dit liep vrij snel op tot 1 dollar 50 vanwege de vraag en de behoefte aan hogere opbrengsten. Het was ogenblikkelijk succesvoller dan het landbouwbedrijf van Byers en bood veel meer winst dan ze ooit hadden kunnen hopen van de landbouw. Ze zouden blijven proberen het bezoek aan het meer te stimuleren door bijna 20 duizend dollar per maand aan advertenties uit te geven. De oorspronkelijke plannen voor het recreatiecentrum veranderden in de loop der jaren en er werd steeds meer aan de attrac

tie toegevoegd. Met de toevoeging van meer activiteiten veranderde het in Lake Dolores Waterpark, dat sommigen beschouwen als het eerste echte waterpark in de Verenigde Staten. Bekend als The Fun Spot of The Desert, meer toevoegingen kwamen met een zipline die rijders meenam op een snelle tocht naar het meer, hangend aan een handheld-apparaat, als je de val van 200 voet niet kon vasthouden, viel je prompt op het harde zand beneden en als je kon zou je uiteindelijk 6 meter in het meer op de bodem

vallen. [Verslaggever] “Ik weet zeker dat de derde keer de charme zou zijn geweest, maar ik heb nog maar een paar ritjes de heuvel op, dus ik denk dat ik de tram ga proberen. Oké…. Als ik echt had geweten om wat voor timing het ging, had ik niet zo graag mijn geluk willen beproeven. En ik had geluk. " Er waren ook 8, 180 voet lange liggende glijbanen op matten die snelheden van 40 mijl per uur zouden bereiken op een stalen val van zestig graden. [Reporter] “Op naar de beginnerspiste, die ik nat

uurlijk eerst had moeten proberen. Ze zeggen dat er geen manier is om dit te verpesten, zolang je maar blijft liggen. Anders is het een beetje lastig om op uw stoel te blijven zitten. Het duurt niet lang om het onder de knie te krijgen. Degenen die dat hebben gedaan, blijf bij elkaar. " Als je goed was, zou je op de bodem over het meer kunnen scheren. Als je echt goed was , zou je aan de andere kant in het vuil kunnen landen en vaak tegen andere gasten, tenten en auto's botsen . Bezoekers konden

door de jaren heen duikplanken, bumperboten en vlottochten vinden, samen met een thuis voor meerdere sporten uit de omgeving en bootraces. Het was een enorme ontmoetingsplaats voor tieners en ze kwamen voor één ding. [Byers] “Nou, ik denk dat zoals elke middelbare school er een geweldige adelstand is en de sociale factor en de meisjes komen hier om de jongens te ontmoeten en ugh en de jongens komen hier om de meisjes te ontmoeten en geloof me dat ze elkaar ontmoeten. Echt waar. Deze plek is een

walhalla midden in de woestijn waar jongeren, jongens en meisjes elkaar kunnen ontmoeten. " [Jongen] “Ja, je wordt de stranden beu, je wilt zo nu en dan een verandering, weet je? Dus het is de rit waard, welke 240 kilometer? Oh ja, er is toch niets zoals dit in de buurt van waar we wonen. " Het aantal meren op de site nam toe tot zeven, Lake Dolores zou gedurende de jaren zeventig succesvol blijven , als je natuurlijk geen rekening houdt met de vreemde verdrinking. Het park telde die zeker niet

en het vinden van een lichaam op de bodem van het meer was niet de zeldzame gebeurtenis die het had moeten zijn. De eerste keer dat het park bezoekersproblemen had, was na de gascrisis in 1979. Na een harde klap op de been, keerde de populaire plek terug en was het aantal bezoekers bijna terug op het hoge niveau van de voorgaande jaren. De vroege jaren 80 bleven een succes, maar ze bereikten niet de toppen van eerdere bezoekersaantallen. In de herfst van 1985 zou Bob Byers het meer sluiten. Er

was de afgelopen 10 jaar heel weinig veranderd en het paar wilde met pensioen gaan en het meer verkopen, er ontstond bezorgdheid over de toenemende normen voor veiligheid in waterparken en Lake Dolores zou er duidelijk niet lang aan kunnen voldoen, de concurrentie nam ook toe met Wet n Wild Vegas opent op de strip, je hoefde niet naar het midden van nergens te rijden om je waterparken te repareren en het leek alsof het de perfecte tijd zou zijn voor de Byers om hun laarzen op te hangen. De 268 h

ectare grote site zou worden overgenomen door Newberry Springs-ontwikkelaar AJ "Gus" Raigosa. Op het meer zou een voorgesteld RV-resort met 2000 plaatsen zijn, genaamd Water World. Een plek die zou worden gepland als een van de grootste particuliere RV-resorts van de VS. Deze nieuwe bestemming zou Wild West, Polynesische en Aziatische themadorpen toevoegen, samen met een golfbaan tussen de nu meerdere bestaande meren van Lake Dolores. Het nieuwe project was gepland om 20 miljoen dollar te kosten

en 5-10 jaar in beslag te nemen. Investeerders voor het project zijn nooit uitgekomen en er is niets uit voortgekomen. Het geplande project ging niet door en Bob Byers annuleerde de deal toen ze de aanbetaling van 250.000 dollar voor de site niet bedachten , hij verlaagde zelfs de aanbetaling tot 175 duizend dollar, ze voldeden nog steeds niet. Toen hem werd gevraagd naar het project, zei Gus dat ze al bijna twee jaar hard aan Water World hadden gewerkt en dat ze veel geld hadden uitgegeven, ma

ar dat ze geen investeerders konden vinden met klaar geld. De totale verkoop van Lake Dolores was naar verwachting 1,5 miljoen dollar. Het waterpark werd heropend zoals het oorspronkelijk werd beheerd door de familie Byer. Maar Bob zei dat het nog te koop stond, hij wilde met pensioen. Gus Raigosa zei dat hij niet opgaf en dat het gewoon een misverstand was, hij had net geprobeerd het geld te vinden om het project aan de gang te krijgen, toch. In 1989 kondigde Gus opnieuw aan dat hij het meer zo

u kopen en Water World zou creëren. Dit keer als voorheen maar nu met een extra jungle boottocht. The Byers sloten het recreatiecentrum Lake Dolores in 1989 en zouden het meer in augustus 1990 verkopen om eindelijk met pensioen te kunnen gaan. Het verhaal van Lake Dolores houdt hier echter niet op. Het stond op het punt "bergafwaarts" te gaan. Gus heeft nooit het geld gekregen om Water World te creëren. Bijna tien jaar lang zat het resort daar, en was het ver verwijderd van de recreatiehoofdstad

van de woestijn. In 1996 werd het meer weer verkocht aan een investeringsgroep onder leiding van de Californische zakenman Terry Christensen… Hij was een algemene aannemer die al vier waterparken voor andere mensen had gebouwd . Hij wilde er een voor zichzelf bouwen en richtte de Lake Dolores Group op. In plaats van te heropenen en upgraden wat er eerder was, zou hij iets geheel nieuws creëren. Iets dat een beetje minder gevaarlijk was, het tegenovergestelde van wat er eerder had gestaan, een g

loednieuwe glimmende en kristalheldere, met chloor gedrenkte attractie. Het gevaarlijke Lake Dolores Waterpark van vroeger zou er niet meer zijn, het zou nu het Rock-A-Hoola Waterpark worden genoemd. Gelegen aan de voormalige meren, waarvan de meeste zijn verwijderd, zou het gloednieuwe nieuwe waterpark van 270 hectare een rock-'n-roll-thema uit de jaren 50 en 60 hebben, samen met een gloednieuw groter meer. Alle nieuwe glijbanen zijn ingebracht en het gebied is volledig herontwikkeld. Rock A Ho

ola, geopend op 4 juli 1998, had 18 waterglijbanen met namen als Greased Lightning, The Triple Twist and Shout, de Doo Wop Super Drop en The Big Bopper, die door het park werden geadverteerd als 's werelds grootste familievlotrit. Deze nieuwe glasvezeldia's die de stalen versies verving, werden rood, wit en blauw geverfd in verwijzing naar de vlag. Door het hele park werd rockmuziek uit het thema-tijdperk gespeeld en werd er overal een thema verspreid om de toon te zetten. Nadat het park was geo

pend, werden ook een camperpark en een camping gepland. Toen hem naar het nieuwe park werd gevraagd, zei Rick Miller, de vice- president van het park, dat de plaats begon als een attractie langs de weg, maar dat het nu een op zichzelf staande bestemming zou worden. Ze hadden oude benzinestations, route 66-decor en op een gemiddelde dag bezochten meer dan 1000 mensen het gloednieuwe waterpark. Ze hadden grote plannen voor de toekomst. "Toekomstige plannen voor het resort omvatten een hotel, een g

olfbaan met 36 holes, een amfitheater, een eclectische foodcourt, een golfslagbad en de ontwikkeling van Fun Island, compleet met minigolf, karts en een concertpodium." Ja, dit zou nooit gebeuren. De problemen begonnen meteen na de opening, een van de investeerders deed het en zou met miljoenen dollars de deal hebben verlaten. Direct nadat Lake Dolores LLC binnen het eerste jaar na opening een faillissement van Chapter 11 moest aanvragen. Ze zouden sluiten, slechts drie jaar later. De investeerd

ers van het park hadden zoveel geld uitgegeven aan het creëren van een gloednieuw resort dat het nooit in de buurt van winst zou komen of de tijd zou hebben om dat te doen. Hoewel het een veel veiliger park is dan voorheen, zou een ongeluk ironisch genoeg ook een grote rol spelen in de geschiedenis van Rock A Hoola. Op 29 mei 1999 sloot het park de dag na een jetski-wedstrijd. Een 23- jarige pooltechnicus stond op het punt zijn dienst te beginnen. En 15 minuten voordat hij de avond inging, gaf h

ij een andere medewerker de opdracht om de dia Doo Wop Super Drop aan te zetten, omdat deze 60 minuten eerder was uitgeschakeld toen het park sloot. Hij had besloten dat hij de glijbaan wilde berijden en beklom de trap naar boven, nadat hij dacht dat hij genoeg tijd had gehad om de uitloopbaan onderaan te vullen, ging hij de glijbaan af. De uitloopbaan was niet genoeg gevuld en hij vertraagde niet. het raken van de betonnen dam aan het einde van de afvoer, waardoor hij verlamd raakte . De algeme

en directeur van het park zag de medewerker onder aan de glijbaan op de grond liggen, maar vond het een grapje, want medewerkers mochten na kantooruren geen glijbanen rijden en hij had daar geen toestemming voor. De pooltechnicus vroeg vanwege het incident compensatie voor werknemers aan en tekende dat de verwondingen optraden tijdens het testen van de waterglijbaan. De parkbeheerders, waaronder Terry Christensen, betwistten de claim en de aanvraag werd afgewezen. Er begon een enorme rechtszaak

over de vraag of het letsel tijdens de looptijd en de omvang van het dienstverband was opgetreden terwijl hij nog niet was ingeklokt, het parkbeleid was niet duidelijk. Rock-A-Hoola zou worden aangeklaagd en een jury in de rechtbank kende de werknemer uiteindelijk 4,4 miljoen dollar toe in 2004. De oorspronkelijke bewering dat hij niet handelde in het kader van zijn dienstverband, werd vernietigd. Hoewel velen deze rechtszaak de schuld geven van de korte ondergang van het park , bevond het park

zich al in een moeilijke positie voordat dit zelfs gebeurde. Het lot van Rock A Hoola was direct na de opening bezegeld, ze hadden meer dan 3 miljoen dollar aan schulden voordat dit incident zelfs maar plaatsvond. Na de hoge kosten voor de aanleg en marketing van het park, de partnerproblemen en de moeilijke financiële situatie, zou de juridische strijd de laatste spijker in de kist van het park zijn. De eigenaren van waterparken gingen opnieuw failliet en na slechts 3 seizoenen was het merk nie

uw waterpark zou volledig worden verlaten. Terry Christensen had geprobeerd om van de bestemming een resort te maken dat de moeite waard was om te bezoeken, door iets gloednieuws, opwindends en unieks te creëren , maar helaas zou Rock A Hoola, buiten zijn schuld, niet meer bestaan. [tv-advertentie] "De verfrissende oase die het geheel nieuwe Lake Delores Resort en het waterpark Rock-A-Hoola is, bezoekers worden getrakteerd op een sfeer vol klassiek Americana en familieplezier, met 18 gloednieuwe

waterattracties, waaronder de Big Bopper , 's Werelds grootste Family Raft-rit, biedt het geheel nieuwe Rock-A-Hoola-waterpark voor elk wat wils. Jong en oud kunnen zich koesteren in de zon, hun hart ophalen op een van de vele spannende waterglijbanen en ontspannen in de koele stroom van de blauwe bayou-rivier of de tijd nemen om te genieten van een van de vele schaduwrijke plekken in het park. Als het tijd is om te eten, biedt het park het lazy river cafe of een weelderige familie picknickplaa

ts. " Het grootste deel van de activa van het park werd geliquideerd en in 2001 keerde het land terug naar Dolores Byers toen er geen koper kon worden gevonden. Een jaar later zou ze een koper voor het park vinden. Dolores zou kort daarna overlijden. Met een nieuwe groep investeerders die het meer zouden kopen, net zoals voorheen, zou het waterpark weer tot leven komen. Na een renovatie van 400.000 dollar, heropende het waterpark in mei 2002 alleen in het weekend, onder de onofficiële naam Disco

very Waterpark met Terry Christensen was nog steeds aan boord als adviseur. Het zou met tussenpozen opengaan tot de zomer van 2004, waarna het weer zou worden gesloten. Deze keer zou het nooit meer terugkomen uit de dood. Het waterpark, verlaten naast de snelweg, werd een plaats van mythe en mysterie. Vanaf 2008 zijn het park en het land door meerdere eigenaren gegaan, met veel pogingen om het te heropenen, sommigen probeerden er een woning of zelfs een nieuw camperpark van te maken. De site wer

d ook gebruikt in meerdere tv-shows en producties sinds de sluiting ervan. De dia's werden uiteindelijk verkocht en verscheept naar het Canadese Cultus Lake in British Columbia, The Big Bopper werd omgedoopt tot Colossal Canyon. Veel van wat er nog over was, werd in de loop van de jaren beetje bij beetje verkocht , alles wat overbleef werd gestolen. Tegenwoordig zijn alle glijbanen en attracties verdwenen, sommige gebouwen staan ​​nog steeds en wat overblijft zit verlaten in ruïne en bedekt met

graffiti. Er is weinig overgebleven van Rock a Hoola en nog minder van het oorspronkelijke recreatiecentrum. Door de jaren heen is het merendeel ervan verwoest of in brand gestoken door de bezoekers en het zit nu gewoon in de middle of nowhere als een overblijfsel uit het verleden. In de jaren zestig en zeventig bestond er nog maar heel weinig dat die waterparkervaring bood, de meeste mensen kennen River Country dat in 1976 werd geopend of Wet N Wild Orlando dat in 1977 werd geopend en beschouwe

n ze als het eerste officiële waterpark in de Verenigde Staten, maar tegen die tijd had Lake Dolores dat wel biedt al meer dan een decennium waterparkplezier. Wat Lake Dolores te bieden had, werd zelden ergens anders gevonden en zou de moeite waard zijn om uit de weg te gaan, totdat waterparken uiteindelijk veel prominenter werden in het hele land. Tot dusverre bestaat het verhaal van deze inmiddels legendarische plek uit drie delen. Een verlaten rottende plek naast een snelweg in het midden van

de woestijn, een glimmende nieuwe waterparkbestemming en misschien wel de meest bijzondere, door een familie gerunde, gevaarlijke waterplaats waar velen van genoten, maar die vandaag nooit meer zou bestaan. Dit is echter een verhaal dat nooit echt lijkt te eindigen. In 2020 keurde de raad van toezichthouders van San Bernardino County een plan goed dat de herontwikkeling van het lang verlaten park mogelijk zou maken . Nu eigendom van G&GF Enterprises sinds 2013, wordt aangenomen dat het opnieuw

bekend zou kunnen staan ​​als een oase in de woestijn. Dit nieuwe plan omvat het opfrissen van het voormalige waterpark van 41 hectare, het herstellen van het 22 hectare grote meer en uiteindelijk het toevoegen van hotels en restaurants die ooit vele jaren geleden gepland waren. Het project zou in 2020 van start gaan met de bouw en de eerste fase openen in 2021. Vanaf 2021 zijn er geen werkzaamheden gestart en de nieuwe eigenaar stelt dat dit te wijten is aan de wereldwijde pandemie. De bouw van

het waterpark begint echter in 2022, klaar voor de opening in de zomer van 2023. Eigenaar Om Garg zei desgevraagd dat ongeveer 90 procent van de oude infrastructuur te redden is. Tegen 2025 hoopte hij dat Lake Dolores weer een vakantiebestemming zou worden. Zal dit park nog een keer uit de dood opstaan? Alleen de tijd zal het leren, maar het lijkt erop dat het verhaal van Lake Dolores een kans heeft om door te gaan. Een verhaal dat al meer dan 55 jaar de thuisbasis is van een waterpark in een o

f andere vorm . Een verhaal dat begon met één gezin. [Bob] “Ik heb mensen die helemaal uit Frisco komen. En ze komen uit San Diego in de keizerlijke vallei en de bergen, overal. Het is niet zomaar een druppel, mensen die naar Lake Delores komen, daar is de bestemming Lake Delores als ze hier komen. [Reporter] “Byers runnen deze 300 acre verspreid, samen met 19 leden van zijn familie. Nu hij 62 is, begon hij in 1967 met het bouwen van de meren en glijbanen nadat hij onderging als alfalfa en veebo

er. " In het oorspronkelijke park werd alles met de hand gebouwd door de Byers, het was een modderpoel waar nauwelijks regels waren midden in de woestijn. Een plaats van goede tijden en gevaarlijk plezier, met naar verluidt minstens één zwaar ongeval per dag. Het was een plek vol duistere meren, blauwe plekken op waterglijbanen en uitzicht op de woestijn in alle richtingen. Bob Byers stierf in 1996, hij heeft een erfenis nagelaten door niet alleen een plek te creëren waar duizenden geweldige her

inneringen aan hebben opgedaan, maar ook wat zou kunnen worden beschouwd als het eerste waterpark van Amerika. [Reporter] "Het ligt in de middle of nowhere, en als een oase in de Sahara trekt Lake Delores kilometers in de omtrek uitgedroogde reizigers." Lake Dolores in zijn oorspronkelijke vorm was de definitie van een door een familie gerunde plaats waar mensen van hielden. Van de kinderen, neven en kleinkinderen van Byers , die bijna allemaal ooit in het park werkten, vertellen veel verhalen o

ver hoe vriendelijk en gastvrij ze waren voor degenen die hun meren bezochten. Een voormalige bezoeker noemde de plaats een dodelijke val, maar man, het was geweldig. Als je niet naar huis ging met een blauwe plek of een snee van je dag aan Lake Delores, had je geen plezier. Het was een plek waar het bier vloeide en ongelukken waren gewoon iets dat vandaag nooit meer zou kunnen bestaan. Een plaats van zijn tijd. Een die uiteindelijk niet één keer werd verlaten, niet twee keer maar drie keer… Hee

l erg bedankt voor het kijken naar deze aflevering van Expedition Extinct. Als je het leuk vond, schrijf je dan in om deel te nemen aan de expeditie. Volg ons op Twitter en Instagram voor updates over aankomende afleveringen en een speciaal bedankje aan onze Patreons voor het steunen van het kanaal. We zien je de volgende keer.